SEVGİ ÜZERİNE...
Sevgi;Hayatlarımızdaki en önemli değer,uğruna
savaşabileceğimiz veya uğruna her şeyimizi feda edebileceğimiz bir duygu olarak
tanımlanmaktadır.Bana göre ise sevgi ;Bizi kendimizle,birbirimizle ve evrendeki
her şeyle birleştiren ilahi bir güçtür.
Sevgi,verdiğimiz veya elde ettiğimiz bir şey
değildir.Her birimizin içinde beslediği ve büyüttüğü şey aslında iki insan
arasında geliştirilen güçlü bir bağdır.
Muhakkak ki hepimiz ,herkes tarafından
sevilmek ve sevgi dolu bir hayata sahip olmak isteriz.Ancak bunu kendimizi
sevdiğimiz ölçüde gerçekleştirebiliriz.Kendinizi seviyor musunuz? Kendinizi
sevmiyorsanız, bir başkasının sizi sevmesini nasıl bekleyebilirsiniz ?
İnsan önce kendi içindeki özsevgiyi
keşfetmeli.Öncelikle kendini tüm hatalarıyla ve kusurlarıyla olduğu gibi kabul
etmeli ve kendini her haliyle kibirlenmeden sevmeye başlamalıdır.Kendinle
barışık olan ve kendini değerli görüp seven insan ,dışarıya da bunu yansıtarak
bir sevgi mıknatısına dönüşebilir.
Ancak
kendini tüm kusurlarına ‘’rağmen’’ sevebilen bir insan, başkalarını da
eleştirmeden,yargılamadan,suçlamadan koşulsuz sevebilir. ’’Ben seni
severim ama....??? ’’ ya da ‘’Benim gibi düşünürsen seni severim./Benim
gibi seversen seni severim./Benim dediklerimi yaparsan seni severim!!!'' şeklinde
değildir gerçek sevgi.Gerçek sevgi, bencil olmadan,’’her şeye
rağmen’’pazarlıksız ve çıkarsız olan sevgidir.Ancak, kendini koşulsuz sevdiğinde
başkalarını da koşulsuz sevebilir insan.Peki kendimizi sevmeye nasıl
başlayabiliriz? Öncelikle kendimize kibar ve nazik davranmayı öğrenerek.Kendimize
saygı göstermeyi ve güvenmeyi öğrenerek başlayabiliriz kendimizi
sevmeye.Çoğumuzun kendimize karşı ne kadar acımasız ve hoşgörüsüz olduğunu
düşünürsek;Bu çok abartılı bir istekmiş gibi görünebilir..Ama inanın,bunu yapmak zor ya da imkansız bir şey
değildir.
Kendimizle,başka biriyle konuşmayı asla
düşünmeyeceğimiz şekillerde konuşabiliyoruz: ’’Ben çok aptalım/Ben işe
yaramam/Ben hiçbir şeyi doğru düzgün yapamam...’’ Oysa bu şekilde konuştuğumuzda kendi özsevgimize
nasıl bir darbe indirdiğimizin farkında değiliz.Sonuçta hiç kimse mükemmel
değildir,hatasız değildir,kusursuz değildir.Mükemmel olmak zorunda da
değiliz.Biz kusurlarımızla ,hatalarımızla büyüyor ve olgunlaşıyoruz.Ancak; bu
bilinçle ,kendimizi kabul ettiğimizde kendimizi sevmeye ve değer vermeye
başlayabiliriz.Ancak ;bu bilinçle ,karşımızdaki insanları koşulsuz sevebiliriz
ve istediğimizden daha fazla sevgiyi hayatımıza çekebiliriz.
Sevgiyi
paylaştıkça da ,var olan tüm sevgiyle bir bütün haline geliriz.
Haydi
şimdi başlayın! Kendinizi ve yaratılmış herşeyi sevmeye!
Yaşamın
var oluş sebebinin sevgi olduğunu hatırlayın..
Yaradanın
bizi saf sevgisinden yarattığını ve özümüzün sevgi olduğunu hatırlayın..
Bu
dünyayı daha iyi ve sevgi dolu bir yere dönüştürmek bizim elimizde..
Çok
sevmeniz ve çok sevilmeniz dileğiyle...
Semra MUTLU
